Շարժման հայեցակարգը բավականին տարածված էր անցյալում եւ դա նշանակում է, եթե բառացիորեն վատ ձեւ է: Այսինքն, այս տերմինը անվանում էին անվայել վարք, անբարեխիղճ գործողություններ, ձեւեր, հասարակության համար անընդունելի: Նախկին հեղափոխական ժամանակներում այս արտահայտությունը հստակորեն օգտագործվում էր ազնվականության մեջ, քանի որ այդ միտումը ֆրանսերենն էր: Այդ ժամանակի բոլոր բուրժուազիան, նորաձեւության միտումներով պահելով, համարում էր, որ իր պարտականությունն օգտագործելու է ֆրանսերեն խոսակցությունը հաղորդակցության մեջ: Արիստոկրատները չէին կարող լավ տիրապետել, բայց զրույցի ընթացքում անպայման մտան առանձին բառեր կամ արտահայտություններ:
Շարժման հայեցակարգը «վերադարձավ» Ֆրանսիային, խորհրդային իշխանությունից փախած արտագաղթողների հետ: Այս բառը, ինչպես եւ մյուսների նման, անատոմիզացված էր, համարելով դա ցարականության մասունք: Կոլեկտիվ ֆերմերները եւ աշխատողները չեն ընդունել այս հայեցակարգը, նրանք չեն հասկանում ֆրանսիական սեր: Այնուամենայնիվ, այս խոսքը դեռեւս արտացոլվում է խորհրդային հեղինակների ստեղծագործությունների միջոցով, որոնք հիմնականում հեգնանքով էին հնչում եւ ծաղրում աշխարհիկ հասարակությանը եւ ամբողջ մտավորականներին: Հետեւաբար, շարժման բառը «վերադարձավ» մեզ մոտ տարիներ շարունակ եւ բավականաչափ ճնշում էր իր ճանապարհին:
Այսօր, հայեցակարգը հազվադեպ է արտահայտվում եւ օգտագործվում է հեգնական համատեքստում: Խոսքը նաեւ իմաստ ունի, բայց առաջնահերթություններ են փոխվել, եւ այս պահին նրանք կոչում են այն մարդկանց, ովքեր դուրս են եկել զրույցի մեջ անծանոթ բառերով, այլ ոչ թե մտածել այն մասին, թե ինչ նկատի ունեն:
